The Professor – Charlotte Bronte

 Bu kitabı Bristol’de Oxfam adındaki charity dükkanlarından birinde bulmuştum. İyi durumda. Ama sayfa kenarlarının iyi hizalanmamış olması ve içindeki çizimlerden sonra parşömen sayfalar konulmuş olması eski bir kitap olduğunu düşündürttü. Evirdim çevirdim, bir basım tarihi bulamadım. Sonra MDCCCXCIII  şeklinde Roma rakamları ile yazılmış olduğunu gördüm. Yani 1893 basımı, 120 yıllık bir kitap bu!

Yazarı daha çok Jane Eyre ile bilinen Charlotte Bronte. Ilk yazdigi romanlardan biri olmasina ragmen kimse kitabi basmak istemeyince ancak olumunden sonra okurlara ulasabilmis bu kitap. 

Ticarete atılmayı deneyip, ona göre olmadığını anlayınca Brüksel’e öğretmenlik yapmaya giden bir gencin hikayesi. Fakat klasik, öğrencilerini birden sihirli değnekle değiştiren süper öğretmenlerden değil bu. Fransızcayı pek iyi bilmediğini çaktırmamaya, öğrencilerinin eline koz vermemeye çalışan bir İngilizce öğretmeni. Kendisinin komik isimli okul müdiresi Matmazel Zoraide ve elişi öğretmeni Frances’la maceraları (macera dediysem, bakışmak, çay içmek ve paragraflık cümleler kurmak tabi!) romana renk katıyor. Burada hikayesini anlatacağım bir çok kitap gibi bu kitabı da “meraklısına” tavsiye edebilirim.

Birkaç quote ile kapatalım:

“I know that a pretty doll, a fair fool, might do well enough for the honeymoon; but when passion cooled, how dreadful to find a lump of wax and wood laid in my bosom, a half-idiot clasped in my arms, and to remember that I had made of this my equal – nay, my idol – to know what I must pass the rest of my dreary life with a creature incapable of understanding what I said, of appreciating what I thought, or of sympathising with what I felt!”

“Human beings – human children especially- seldom deny themselves the pleasure of exercising a power which they are conscious of possessing, even though that power consist in a capacity to make others wretched; a pupil whose sensations are duller than those of his instructor, while his nerves are tougher and his bodily strength perhaps greater, has an immense advantage over that instructor, and he will use it relentlessly, because the very young, very healthy, very thoughtless, know neither how to sympathise nor how to spare.”

“I have taken notice, Monsieur, that people who are only in each other’s company for amusement, never really like each other so well, or esteem each other so highly, as those who work together, and perhaps suffer together.”