Zavallı Çocuk – Namık Kemal

1961, Remzi Kitabevi.  Üç perdelik kısa oyun. Aslında hakkında yazmaya pek değmeyecek kadar sade bir eser. Ama bu blog benim için bir proje. Beğendiğimi de yazacağım, beğenmediğimi de… Kendimce bayağı garanticiyim, ilgi alanıma giren kitaplar genellikle Türk ve dünya klasikleri. Şunu da bir deneyeyim diye aldıklarım bazen böyle fos çıkıyor işte J (bkz. bittiği için mutlu olunan kitaplar)

Namık, aslında Kemal Bey'in mahlasıymış.

İlk perdede on dört yaşındaki Şefika ve on dokuz yaşındaki tıbbiyeli Atâ  birbirlerine aşklarını itiraf ederler. İkinci perdede babası sorduğu halde utancından Atâ’yı sevdiğini söyleyemeyen Şefika, aile borçlarının ödenebilmesi için bir paşayla evlenmeye razı olur. Evlenince verem olup yatağa düşer ve yaptığı fedakarlığı Atâ’ya anlatır. Atâ da durur mu, hemen bir doz zehir alıp Şefika’nın yanına kıvrılır. Babası Halil Bey’in “Zavallı çocuk!” nidasıyla perde kapanır. Bu.

Önsözde “eser gücünü sadeliğinden alıyor” minvalinden laflar etmişler ama ben öyle düşünmüyorum. Ha bir de Namık Kemal’in Victor Hugo hayranı olduğunu, Hugo’nun Hernani adlı oyunundaki ölüm sahnesi ile “Zavallı Çocuk”takinin benzeştiğini yazmışlar. Ben bilmem.